Hikâyemiz

“Soğuk bir kış sabahı çok sayıda oklu kirpi donmamak için birbirine bir hayli yaklaştı, dikenleri birbirine batınca ayrıldı, üşüyünce tekrar yaklaştı, dikenleri batınca yine uzaklaştı. Kirpiler, soğukta tek başına durmak ile batan dikenlerin acısı arasında gidip geldi uzun süre.
Yaşadıkları bu ikilem, aralarındaki uzaklık her iki acıya da dayanabilecekleri bir noktaya gelinceye dek sürdü. Kirpiler ne dikenleri birbirine batacak kadar yakın ne de üşüyecek kadar uzaktaydı artık.”

Arthur Schopenhauer